25 oktober 2008
schaakmat
Als er kindjes komen dan verandert er veel maar als die gezond zijn, goed eten en flink slapen dan valt dat allemaal reuze mee. Zo lang ik maar uitgerust ben en nog een beetje kan genieten van mijn eten, lukt het goed om kalm te blijven, geduld te hebben, rustig iets te vragen, flink mee te spelen, vrolijk een liedje te maken van iets dat moet gebeuren, nieuwe bezigheden te bedenken, verhaaltjes uit mijn mouw te schudden,… Samengevat, het soort houding te hebben dat omgaan met kleine eigen willetjes en genieten van die kindjes een stuk eenvoudiger maakt.
Omdat ik rustig eten ontzettend miste toen Tuur nog een kleine melk-drinker was (elke keer als hij eten rook dan moest hij dringend vermaakt worden) en omdat ik zag dat er kinderen zijn die niet in hun eigen bed willen slapen, zijn een paar simpele regels gekomen waar we ons aan houden.
Regel 1: iedereen eet op zijn eigen stoel en je mag niet op de schoot kruipen van iemand die nog niet gedaan heeft met eten
Regel 2: iedereen slaapt in zijn een bed.
Beide regels werken behoorlijk. Tuur heeft al welgeteld 2 uur in ons bed geslapen. Mie wat meer omdat ze met een oorontsteking wel een enkele keer wat rechter in mijn arm heeft gelegen. En het op de schoot willen eten, is er ook zo goed als helemaal uit.
Tuur vraagt naar goede gewoonte wel steeds ‘waaroooom’ als ik één van deze regels opzeg. Maar dan zeg ik ‘omdat we voor iedereen een stoel en een bed hebben gekocht en ’t zou zonden zijn van de centjes als we die dingen nu niet zouden gebruiken’, en dat is dan dat. We zijn op vakantie deze week. Tuur en Mie slapen samen op een kamertje. Mie slaapt in een reisbed, Tuur in een groot bed. Mie doet elke dag nog een flink middagdutje. Tuur wil soms ook wel gaan rusten maar dat blijkt zo goed als altijd een kwestie te zijn van 5 minuten van zijn tut te kunnen genieten. Dus als Tuur zegt ‘ik wil gaan slapen’ net als Mie haar bed in moet dan is dat heel vervelend. Tuur zal immers niet echt slapen maar wel 5 à 10 minuten lawaai maken. Mie zal ook niet slapen want die hoort haar broer en dat is altijd heel interessant. Ik suggereer dat Tuur dan maar in mijn bed in de andere kamer moet gaan liggen om te slapen en Mie in het kleine bedje in hun kamertje. Maar dat kan niet volgens Tuur, zijn tut en knuffels liggen daar niet. We zeggen hem dat we die natuurlijk ook zullen verhuizen. Maar Tuur wil bij Mie op de kamer. We zeggen dat dat niet kan want dat Mie dan niet in slaap gaat geraken en dat ze echt ’s middags nog moet slapen om gelukkig te blijven….
En dan komt het onweerlegbare argument: regel 2: Iedereen slaapt in zijn eigen bed!
Anything you say, can and will be used against you.
Omdat ik rustig eten ontzettend miste toen Tuur nog een kleine melk-drinker was (elke keer als hij eten rook dan moest hij dringend vermaakt worden) en omdat ik zag dat er kinderen zijn die niet in hun eigen bed willen slapen, zijn een paar simpele regels gekomen waar we ons aan houden.
Regel 1: iedereen eet op zijn eigen stoel en je mag niet op de schoot kruipen van iemand die nog niet gedaan heeft met eten
Regel 2: iedereen slaapt in zijn een bed.
Beide regels werken behoorlijk. Tuur heeft al welgeteld 2 uur in ons bed geslapen. Mie wat meer omdat ze met een oorontsteking wel een enkele keer wat rechter in mijn arm heeft gelegen. En het op de schoot willen eten, is er ook zo goed als helemaal uit.
Tuur vraagt naar goede gewoonte wel steeds ‘waaroooom’ als ik één van deze regels opzeg. Maar dan zeg ik ‘omdat we voor iedereen een stoel en een bed hebben gekocht en ’t zou zonden zijn van de centjes als we die dingen nu niet zouden gebruiken’, en dat is dan dat. We zijn op vakantie deze week. Tuur en Mie slapen samen op een kamertje. Mie slaapt in een reisbed, Tuur in een groot bed. Mie doet elke dag nog een flink middagdutje. Tuur wil soms ook wel gaan rusten maar dat blijkt zo goed als altijd een kwestie te zijn van 5 minuten van zijn tut te kunnen genieten. Dus als Tuur zegt ‘ik wil gaan slapen’ net als Mie haar bed in moet dan is dat heel vervelend. Tuur zal immers niet echt slapen maar wel 5 à 10 minuten lawaai maken. Mie zal ook niet slapen want die hoort haar broer en dat is altijd heel interessant. Ik suggereer dat Tuur dan maar in mijn bed in de andere kamer moet gaan liggen om te slapen en Mie in het kleine bedje in hun kamertje. Maar dat kan niet volgens Tuur, zijn tut en knuffels liggen daar niet. We zeggen hem dat we die natuurlijk ook zullen verhuizen. Maar Tuur wil bij Mie op de kamer. We zeggen dat dat niet kan want dat Mie dan niet in slaap gaat geraken en dat ze echt ’s middags nog moet slapen om gelukkig te blijven….
En dan komt het onweerlegbare argument: regel 2: Iedereen slaapt in zijn eigen bed!
Anything you say, can and will be used against you.
